Fajnie wyglądamy na tym zdjęciu, prawda? Tacy radośni, uśmiechnięci, zadowoleni. Cieszymy się ze wspólnego bycia. Zakochani i szczęśliwi, póki nas śmierć nie rozłączy.
Czy aby na pewno? Czy to jest cała prawda o nas? Czy posiadłam jakąś absolutną prawdę na temat związku i nie dotykają nas już problemy dnia codziennego?

Zdjęcie pokazuje tylko fragment naszej rzeczywistości. Ten jasny, ciepły, radosny i szczęśliwy. Przeciez takie właśnie momenty uwieczniamy ku pamięci.
Raczej nie fotografujemy się w chwilach słabości, gdy jesteśmy na siebie wściekli, gdy para idzie nam uszami, gdy trudno nam się porozumieć i nie mamy ochoty na uśmiechy.
A takie momenty również nam się zdarzają.

To, co sprawia, że po 22 latach nadal mamy chęć na wspólną przyszłość to nieustanne budowanie relacji, czasami cofanie się, by móc ruszyć ponownie do przodu, wracanie do tego,
co buduje, by zasklepiać rany po tym, co rujnuje. To praca nad sobą, swoimi nawykami, oczekiwaniami, sposobami postrzegania świata, rodzajem komunikacji w związku.
To słuchanie, by usłyszeć. To wychodzenie poza własne JA. Nieustanna aktualizacja mapy partnera, pielegnowanie wzajemnej sympatii, zwracanie się ku sobie.
Rozwiązywanie problemów i konfliktów najszybciej, jak się da. Poczucie więzi i wspólnoty.

Uczyłam się tego i uczę nadal. To proces, który zapewne potrwa całe życie. Widzę tego efekty i chcę podzielić się z Tobą tym, co najlepsze.